Tytuł filmu Barryego Jenkinsa można interpretować wielorako. Poświata księżyca jest istotna w kontekście problemów rasowych, z jakimi borykał się Juan (Mahershala Ali). Historia, jaką opowiada Małemu (Alex R. Hibbert) o niebieskich chłopcach, nie stała się jednak dla bohatera morałem. Juan jest dilerem i w przyszłości chłopiec wybierze tę samą ścieżkę.

Opowieść o przemianie dziecka w handlarza narkotyków, Blacka (Trevante Rhodes) składa się z trzech rozdziałów. Najważniejszym z nich jest środkowa część historii, kiedy Chiron (Ashton Sanders) podejmuje decyzję, która zaważy na jego dalszym losie. Uczucie, jakim od dawna nastolatek darzy swojego przyjaciela, Kevina (w tym segmencie zagrał go Jharrel Jerome) okazują się odwzajemnione, jednak to nie kwestia homofobii staje się spiralą napędzającą przemoc, a szkolny prześladowca – Terrel (Patrick Decile), który tępi chłopaka i obrzuca inwektywami jego matkę (Naomi Harris). Paula, chociaż na początku stara się pilnować syna, popada w uzależnienie i nie potrafi zaopiekować się dorastającym dzieckiem. Z tej patologicznej sytuacji Chirona nie ratuje także dyrektorka szkoły (Tanisha Cidel), która po desperackim ataku chłopaka na prześladowcę, nie potrafi dotrzeć do zamkniętego w sobie młodego człowieka. Kevin także nie wyjaśnia sytuacji i rozdział zamyka umieszczenie ofiary w poprawczaku, gdzie powinien trafić prawdziwy oprawca.

W dorosłym życiu Black próbuje naprawić relacje z matką przechodzącą odwyk, jednak to niespodziewana wiadomość od Kevina (Andre Holland) sprawia, że przebywa długą drogę (także metaforyczną), aby przekonać się, czy uczucie przetrwało. Rozmowa między bohaterami to starcie dwóch postaw, jednak nic nie zmieniło pierwotnej relacji między przyjaciółmi.

Czy chłopcy w blasku księżyca byli wygranymi, ponieważ byli sobie przeznaczeni, czy przegranymi, bez większych perspektyw i szans w młodym wieku? Trudno to jednoznacznie ocenić. Rozdziały są podzielone światłami, najpierw czerwonym, potem niebieskim odblaskiem, który mógł oznaczać światła policyjne, kiedy Chiron przestał być sobą, a został Blackiem, którym jako Little nigdy miał nie być.

Bardzo ważną rolę odgrywa w tej produkcji muzyka Nicholasa Britella. Kompozytor swoją ścieżkę dźwiękową przedstawił, kładąc nacisk na odzwierciedlenie stanów emocjonalnych głównego bohatera tonami niemal klasycznymi, co ma podkreślić odwieczność uczuć – miłość jest ponadczasowa. Temu zabiegowi towarzyszą kadry Jamesa Laxtona, zbliżone w detalu na twarze aktorów. Zdjęcia odzwierciedlają emocje postaci, ale także pokazują przyjęty punkt widzenia.

Realizacja jest oparta na sztuce Tarella Alvina McCraneya i została nagrodzona Oscarem w kategoriach: najlepszy film; najlepszy scenariusz dla Jenkinsa i najlepszy aktor drugoplanowy dla Aliego, którego rola była wyrazista oraz znacząca dla fabuły, aczkolwiek zalicza się do nielicznych, krótkich występów nagrodzonych statuetką. Dziwi natomiast brak nominacji do nagrody dla Sandersa czy Hollanda. Obraz otrzymał także nominacje za najlepszy montaż, zdjęcia, muzykę, reżyserię i dla najlepszej aktorki drugoplanowej, Harris – jednak trudno nie docenić kreacji Janelle Monáe, której rola Teresy bardziej zasłużyła na uznanie.