opis
Film jest obrazem w całości nakręconym telefonem komórkowym. Punktem wyjścia była tu chęć przełamania anonimowości mieszkańców wielkiego miasta. Bohaterami są więc ludzie przypadkowo spotkani przez reżysera na ulicach Londynu. Znaleźli się wśród nich narkoman i brazylijska piękność. Reżyser z komórką w ręku towarzyszył im w prywatnym życiu. Sam, bez dźwiękowców, operatorów i ekipy z kamerą, która kilka lat temu byłaby niezbędna na filmowym planie.
Z jednej strony, obecność samotnego reżysera zachęcała bohaterów do otwartości i zwierzeń. Z drugiej strony, ciągła obecność kamery prowokowała ich do grania i okazywała się być barierą w budowaniu osobistej relacji. Pojawiła się więc dwuznaczna, ani rzeczywista, ani tym bardziej pozorowana, więź twórcy z bohaterami.
Film wpisuje się w nurt docu-fiction, czyli fikcji dokumentalnej. Zastosowanie telefonu komórkowego sprawiło, że film opiera się głównie na zbliżeniach. Kamera komórki jest skierowana na twarze postaci. Dalszy plan jest często nieobecny. Obraz jest niedoświetlony. Po zmianie rozdzielczości i przeniesieniu komórkowego obrazu na duży ekran kinowy, powstał mroczny i przenikliwy film. Powiększenie twarzy bohaterów wyostrzyło malujące się na nich emocje. Miasto, którego często nie widać, ale którego obecność jest zaznaczona przez szmery, nabrało uniwersalnego charakteru.
