Trolle są to drapieżne ssaki o średniej długości życia około tysiąca lat; w związku z nieefektywnym metabolizmem witaminy D reagują na promieniowanie UVB szybko postępującym zwapnieniem lub eksplozją gazów żołądkowych; wykazują niewyjaśnioną naturalną agresję wobec chrześcijan. Taką m.in. przydatną wiedzę można wynieść z seansu „Łowcy Trolli”, filmu dokumentalnego, który właśnie trafił do polskich kin.

A skoro już porównujemy, to trzeba nadmienić, że oba filmy są do siebie bardzo podobne pod względem formalnym, ale treściowo to dwa bieguny. Overdal nie stara się wydobyć ze swojego materiału ukrytej głębi, nie zadaje żadnych Ważnych Pytań, nawet niespecjalnie stara się prowokować czy zacierać granice. On się po prostu doskonale bawi jeżdżąc po Norwegii i filmując nieistniejące bajkowe stwory; zresztą cała ekipa musiała mieć podczas realizacji niezły ubaw, co po prostu widać na ich twarzach, a scena, w której po raz pierwszy pada słowo „troll” jest po prostu majstersztykiem suspensu, zgrywy i technicznej perfekcji zarazem. Raz jeszcze sprawdza się zasada: im lepiej się bawisz pracując, tym lepsze efekty przynosi praca.