Przyjrzałem się dzisiaj produkcji „Forbidden Ground”. Nie wiem czym skusiła mnie ta produkcja, oczywiście poza tematyką wojenną, którą bardzo lubię. Niemniej jednak sam film nie przekonał mnie w żadnym stopniu do pójścia w stronę brytyjskich produkcji wojennych. Może jest to spowodowane ich zupełnie innym spojrzeniem na kontynent, aniżeli nasz. Kino brytyjskie jest dla nas dziwne, niemal egzotyczne i tylko kanał La Manche, który nawet ma u nich inną nazwę (British Channel) jest za to odpowiedzialny. Kilkadziesiąt kilometrów morza, które są jak bariera, która chroni Brytanię od Europy. Pomimo tego faktu, filmy brytyjskie są podstawą dla kina europejskiego.

„Forbidden Ground” nie jest filmem, który mógłby zwrócić uwagę widza. Nie ma w nim nic, co nie zostało powiedziane we wcześniejszych produkcjach na temat wojny. Na wstępie otrzymujemy analizę psychiki bohaterów, która jasno nakreśla ich strach, rozterki co do słuszności walki i finalnie konfrontację z bitwą, która wyzwala w nich emocje i odruchy, o które się nie podejrzewali.

Pomijając fakt niedociągnięć produkcyjnych, na ekranie widzimy determinację głównych bohaterów, którzy chcą przeżyć. Za wszelką cenę starają się dotrzeć do miejsca, gdzie będą bezpieczni, co daje im namiastkę pozostawionego domu i żon/dziewczyn. We wszystkich produkcjach wojennych temat ten przewija się, jak prognoza pogody w telewizji. Zawsze tam jest, zawsze można to zauważyć. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co czują ludzie w okopach, którzy wiedzą, że za sekundę mogą zginąć i to jest właśnie to co ratuje ten film. Walka o przetrwanie i dotarcie do ukochanych definiuje całą fabułę.

W mojej opinii film ten nie jest przeznaczony dla ludzi, którzy szukają sensu, czy akcji, ale dla osób, które rozumieją, że taka historia, mogła mieć miejsce i tak mogła wyglądać I Wojna Światowa.