„Powiem ci wszystko” to wielowymiarowy obraz samotności. Konsekwencje wyboru jednego człowieka wpływają nie tylko na niego, ale na całe jego otoczenie i co najgorsze – na najbliższych. Ciężko powiedzieć kto tu jest dobry, komu współczuć, a kogo i za co obwiniać. Plejada egoistów na miarę dzisiejszych czasów.
Główną bohaterką filmu jest transpłciowa Maarit, która po przemianie z mężczyzny w kobietę chce przede wszystkim zaznać stabilizacji jako pełnowartościowy człowiek. Mimo wielkiego doświadczenia życiowego, inteligencji i dobrego wykształcenia pracuje jako sprzątaczka, gdyż przez swoją niepohamowaną szczerość co do kwestii zmiany płci potencjalni pracodawcy źle ją postrzegają. Nie może znaleźć partnera, choć pragnie tego równie mocno, co utrzymania kontaktu z nastoletnią córką. Przypadek sprawia, że Sami będący w trakcie kryzysu małżeńskiego bierze ją za terapeutkę i zwierza się jej. Maarit nie od razu przerywa farsę, która zbliża ich do siebie. Jednak z miejsca wyjawia swoją pierwotną płeć. Okazuje się, że nie jest to przeszkodą w nawiązaniu romansu, który można domyśleć się jakie będzie miał odbicie na małżeństwie mężczyzny.
Równolegle prowadzony jest wątek nawiązujący do dawnego życia głównej bohaterki, która jeszcze jako mężczyzna była psychologiem szkolnym. Młody chłopak popełnia samobójstwo, a jedną z podejrzanych jest Maarit dodatkowo oskarżana o wykorzystanie seksualne. Spotyka się przy okazji z córką, która nie bez powodu jest zamknięta w sobie – pomimo, że jej ojciec układa sobie życie w nowym ciele i miejscu, to środowisko nie pozwala zapomnieć jej o transpłciowym rodzicu. Wbrew matce, która nie może pogodzić się z samolubną decyzją byłego męża, Pinja chce utrzymywać kontakt z ojcem.
Film osadzony jest we wręcz idealnej atmosferze zimnej i pochmurnej Finlandii, gdzie o depresję równie łatwo, co o napalonego nastolatka w liceum. W „Powiem ci wszystko” znajdziemy i jedno i drugie. Sami i jego żona uczą razem w szkole, do której chodzi Teo – dobrze rokujący sportowiec, a przy okazji zagubiony przystojniak, który wplącze się w historię bohaterów i nie omieszka wykorzystać swoich 5 minut na szybki seks. Bo od tego wszystko się zaczyna i dobrze byłoby, gdyby i na tym się skończyło. Reżyser i scenarzysta filmu Simon Halinen nie porusza kontrowersyjnych tematów – bo czy ktoś dziś chociażby wzdrygnie się na wyznanie „byłam mężczyzną”? Niestety, ale coraz mniej nas dziwi. Może za to prawie nikomu w filmie nie przeszkadza seksualność głównej bohaterki. Niemal wszyscy oprócz byłej żony widzą w niej zaraźliwie pogodną osobę i chętnie lgną do niej, co mniej lub bardziej świadomie wykorzystuje we własnym celu stając się uśmiechniętą manipulatorką. Chce być szczęśliwa, ale nie chce widzieć, że owszem może być, ale tylko kosztem innych ludzi. Wplątuje w romans Samiego, który niezadowolony z pożycia małżeńskiego szuka wrażeń gdzie może. Mało kto tutaj myśli o konsekwencjach swoich decyzji, ważniejsze jest zaspokojenie przede wszystkim swoich potrzeb, choć wszystko przykryte jest zapewnieniami o pragnieniu miłości, czułości i dotyku. Sami bohaterowie sprawiają wrażenie, że nie zdają sobie sprawy z własnego fałszu i obłudy.
Halinen w swoim filmie nie pozostawia nam za wiele pogodnych odniesień. Niby ratowanie relacji ojciec-córka wnosi jakiś pozytywny aspekt w ponure sensy życia, ale co to znaczy przy tak olbrzymiej dawce przytłoczenia okrutnym światem. Jedyny szczery przejaw radości okazuje Teo, bo jak tu się nie cieszyć z „zaliczenia” w liceum. Film jest dosyć ciężki w odbiorze i trochę przewidywalny. Widzowi nie jest łatwo jednoznacznie poczuć sympatię do któregoś z bohaterów i od początku do końca mu kibicować, gdyż razem z nimi moralnie bije się w myślach.
Każdy z bohaterów „Powiem ci wszystko” Simona Halinena szuka wielkich uniesień, a zaspokaja się z wielkim zachwytem nad substytutem uczuć. Ktoś już kiedyś powiedział, że seks to nie wszystko, ale chyba zapomniał dodać, że to połowa sukcesu.
