Marc Forster jest jednym z najbardziej interesujących reżyserów tej dekady. Obecnie kojarzony jest głównie z najnowszym filmem o przygodach tajnego agenta Jej Królewskiej Mości, jednakże w jego filmografii znajdziemy wiele ciekawszych tytułów niż „007 Quantum of Solace”, przykładowo: liryczno-baśniowy „Marzyciel”, innowacyjno-zaskakujący „Przypadek Harolda Cricka” czy oniryczno-psychologiczny „Zostań”. Twórczość Forstera jest dość trudna do zdefiniowania, gdyż reżyser stara się nie zamykać w jednej konwencji, ciągle szuka nowych metod i pomysłów na opowiedzenie kolejnych ciekawych historii, poprzez wspaniałą stronę wizualną widowiska. Niemniej jednak, gdybym miała poszukać jednego słowa, które oddałoby charakter jego filmów, byłby to oniryzm. Taki też jest „Chłopiec z latawcem”.

„Chłopiec z latawcem” jest przekładem na język filmu książki Khaleda Hosseini  pod tym samym tytułem. Reżyser i scenarzysta (David Benioff) starali się być wierni powieści. Forster jako twórca filmowy ma wiele szacunku do słowa pisanego. Dla niego słowo ma siłę twórczą, co widać również w „Marzycielu” oraz w „Przypadku Harolda Cricka”. Głównym bohaterem filmu jest pisarz, który musi podjąć się wyzwania i dokończyć swoją historię życia, którą rozpoczął dawno temu w Afganistanie.

„Chłopiec z latawcem” jest historią o przyjaźni dwóch afgańskich chłopców, bogatego i utalentowanego pisarsko Amira oraz syna chazarskiego służącego, wiernego i oddanego Hassana. Los chłopców naznaczony zostanie poprzez zdradliwe i strachliwe postępowanie Amira wobec swego przyjaciela. Drogi chłopców zostaną rozdzielone na zawsze. Jednak przed Amirem, który wraz z ojcem wyemigrował do USA, otworzy się szansa na odkupienie win. Po dwudziestu latach musi wrócić do swego ojczystego kraju, aby znów „być dobrym człowiekiem”, aby zmazać z siebie piętno zdrady wobec Hassana.

Film Forstera to historia o dzieciństwie jako okresie życia, który zostawia piętno na całym naszym późniejszym bytowaniu, o dziecięcej przyjaźni, która nawet z wadami, jest najsilniejszą więzią z drugim człowiekiem. „Chłopiec z latawcem” dotyka problemu strachu, odwagi i honoru. Jest opowieścią o tym, że tchórzliwy syn może postąpić odważniej niż zawsze honorowy i waleczny ojciec. Odważnym nie czynią nas zachowania heroicznie, które dadzą nam poklask wśród ludzi, ale czyny, które są poprawne moralnie, ale nie popularne społecznie. „Chłopiec z latawcem” to w końcu opowiadanie o samym Afganistanie – kraju, o którym każdy słyszał, ale mało kto naprawdę go zna. Historia kraju, który w latach 70. XX wieku był miejscem radości, gdzie na niebie szybowały wielobarwne latawce, gdzie rynek pachniał kebabem, a dzieci spędzały czas w kinie oglądając „Siedmiu wspaniałych”. Forster kreśli nam obraz państwa, które po najeździe wojsk radzieckich i późniejszym dojściu do władzy Talibów, stało się miejscem, gdzie nie rosną drzewa, gdzie nie szybują już latawce, gdzie w powietrzu unosi się zapach strachu, śmierci i diesla.

Adaptacja filmowa utrzymana jest przez Forstera w charakterze oniryzmu. Powrót do lat dzieciństwa, przepiękna sekwencja turnieju latawców, to senne wspomnienie. Natomiast powrót Amira do Afganistanu, to senny koszmar. Niemniej w filmie nie brakuje realizmu, który sprawia, że zakończenie wcale nie jest aż tak szczęśliwe, jak na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, ponieważ błędów przeszłości nie da się naprawić do końca, a w Afganistanie nadal panuje nienawiść. Warto zobaczyć.