Rekin – żarłoczna chrzęstnoszkieletowa ryba morska z podgromady spodoustych. Orzeł – gatunek dużego wędrownego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych. Efekt spotkania tych dwóch zwierząt? Walka? Bitwa? Wojna?

Lily – młoda, samotna, ekscentryczna kobieta, zaliczana do gromady ludzi osadzonych na peryferiach społeczeństwa. Jarrod – konglomerat najgorszych cech męskich, zakwalifikowany do grupy ludzi różniących się od statycznego członka społeczności. Efekt spotkania tych dwojga? Walka? Bitwa? Wojna? A może miłość?

Lily, która kocha Jarroda już jakiś czas, postanawia walczyć o swój obiekt uczuć. Na przyjęciu  pod hasłem: „Przebierz się za swojego ulubionego zwierzaka” zacznie się ich wspólna historia, która przeplatana losami ogryzka i zgniłego jabłka, zawładnęła moją wyobraźnią przez ponad 90 minut.

Scenariusz należy niewątpliwie do najmocniejszych stron tego niskobudżetowego obrazu. Reżyser i scenarzysta Taika Cohen stawia na absurdalne poczucie humoru, mocne przejaskrawienia, zdumienie widza, a nawet samych postaci, i zabawę różnymi gatunkami filmowymi. Poza tym w filmie odnajdziemy wachlarz niezwykłych i ekscentrycznych charakterów oraz kilka wręcz surrealistyczno-abstrakcyjnych wstawek historii dwóch uszkodzonych jabłek. Do tego szczypta niesamowicie  klimatycznej i sugestywnej muzyki, i powstał film osobliwy, warty obejrzenia.

Reżyser stwierdził, iż starał się nakreślić szczery portret nas samych, a nie popaść w głębokie studium psychiki ludzkiej. Cohen daje pięć minut na dużym ekranie tym niezauważonym w prawdziwym życiu. Postacie niby przerysowane, czasem wręcz do granic absurdu, są bardzo uniwersalne. W każdej z tych dziwacznych, na swój sposób wyjątkowych osobowościach, widz, czy chce tego czy nie (obstawiam raczej tę drugą opcję), znajdzie cząstkę siebie. Loren Horsley jako Lily jest fenomenalna. Połowa sukcesu filmu, a może nawet troszkę więcej, jest jej zasługą. Kreacja Horsley jest do bólu prawdziwa. Jej postać emanuje spokojem, nieśmiałością, wyalienowaniem, ale jednocześnie promieniuje od niej pewność (nie pewność samej siebie, ale pewność tego, co czuje), niezwykła wewnętrzna siła i radość życia, których nie można zauważyć na pierwszy rzut oka, ale one naprawdę drzemią w tej drobnej blondynce. Serce Lily skradnie fajtłapowaty, pełen kompleksów, a zarazem przekonany o swojej wyjątkowości Jarrod (Jemaine Clement). Chociaż sceny z Jarrodem należą do tych najzabawniejszych i główna bohaterka nie widzi poza nim świata, a Clement gra naprawdę znakomicie, to główna postać męska, którą zżera od środka kompleks Kaina, była dla mnie trochę drażniąca. Chociaż może taka właśnie miała być, bo jak inaczej ukazać mężczyznę, który ma reprezentować wszystkie wady płci męskiej? Ale przyznam, że podczas seansu cały czas zadawałam sobie pytanie, dlaczego Lily chce być właśnie z kimś takim? Może dlatego, że każdy rekin ma gdzieś swojego orła, a każdy ogryzek swoje zgniłe jabłko. Tutaj ogryzek symbolizuje Lily, która codziennie szykuje się na bolesne ciosy od świata. Zgniłe jabłko to Jarrod, którego problemy zaczynają się w jego głowie. Kompleksy, które posiada sprawiają, że jego osobowość, a co za tym idzie, także całe życie, podlegają procesom gnilnym. I jak to bywa w życiu,  tylko miłość (Lily) może go uratować.

Film Cohena sprawił, że znów odzyskałam wiarę w kino nowozelandzkie, którą utraciłam po obejrzeniu „Czarnej owcy” (2006). „Rekin kontra Orzeł” to piękna historia o miłości. Może nie tak symboliczna, jak ta w „Casablance”, nie tak romantyczna, jak w „Rzymskich wakacjach”, nie tak tragiczna, jak w „Love Story”, ale i tak niepowtarzalna, i niezapomniana, a dodatkowo okraszona humorem, który uwielbiam. Polecam.