opis
Oświęcim, rok 1941. W obozowej żwirowni następuje zawał ziemi. Niespodziewane wydarzenie stwarza szansę ucieczki jednemu z więźniów, Janowi. Mężczyzna wykorzystuje ją i dzięki pomocy ludzi dobrej woli trafia do klasztoru w Alwerni. Znajduje w nim schronienie i tutaj też docierają doń wieści, co stało się w obozie po jego ucieczce. Hitlerowscy oprawcy skazali za to dziesięciu, przypadkowo wybranych współtowarzyszy niedoli Jana na śmierć głodową w bunkrze. Wśród nich znalazł się franciszkanin, Ojciec Maksymilian Kolbe, który dobrowolnie zgłosił się za jednego ze skazanych. Jan jest wstrząśnięty. Wyjeżdża do klasztoru w Niepokalanowie, gdzie Ojciec Kolbe był przełożonym. Poprzez kontakt z ludźmi znającymi zakonnika pragnie poznać motywy jego decyzji. Koniec wojny. Jan wraca na rodzinny Śląsk. Nie zastaje swych bliskich, przeżył tylko brat walczący w wojsku na Zachodzie. Kilkanaście lat po zakończeniu wojny Jan wyjeżdża do brata do Ameryki. Tutaj dowiaduje się o beatyfikacji Ojca Maksymiliana Kolbe.
