Dawno, dawno temu Królestwo Elfów zawarło przymierze z ludźmi. Utworzono Złotą Armię niezniszczalnych wojowników, która zaprowadziła porządek na Ziemi, a następnie została uśpiona. Władzę nad nią może mieć jedynie osoba pochodzenia królewskiego, która zbierze trzy elementy korony króla Balora (Roy Dotrice). Owe elementy posiadają: król Balor, książę Nuada (Luke Goss) oraz księżniczka Nuala (Anna Walton). Przez tysiące lat królestwo żyło w cieniu ludzi. Jednak teraz, w czasach obecnych, książę Nuada postanawia to zmienić, zebrać wszystkie części korony i zemścić się na ludziach. Zabija ojca, dzięki czemu zdobywa dwa pierwsze elementy. Księżniczka Nuala, posiadająca ostatnie ogniowo, ucieka i na swoje szczęście, spotyka dobrze nam znanych bohaterów – Hellboya (Ron Perlman), Abe Sapiena (Doug Jones) oraz Liz Sherman (Selma Blair). Dołącza do nich Johann Krauss (Seth MacFarlane - głos), postać, która nie ma głowy, jest jedynie duszą umieszczoną w specjalnym kombinezonie. Krauss został wysłany przez rząd USA w celu pewnego uspokojenia Hellboya i doprowadzenia go do porządku.

Od czasu pierwszego „Hellboya”, w życiu jego reżysera – Guillermo del Toro, zmieniło się wiele. Przede wszystkim został laureatem Oscara i zyskał światową sławę. Toteż kontynuacja przygód piekielnego chłopca jest filmem dużo bardziej rozbudowanym, efektowniejszym od części pierwszej.

Prócz, jak zawsze świetnych, w wykonaniu Del Toro, dialogów i wartkiej akcji, film został wzbogacony o różnorodną, a do tego robiącą wrażenie galerię postaci. Charakterystykę gry aktorskiej rozpocznę od Rona Perlmana i Douga Jones’a, którzy wcielili się w role Hellboya i Abe’ego. O dziwo, tym razem również postać Liz dostała „powera” i nie była taka „smętna” jak poprzednio. Nie podobał mi się tylko wątek z dzieckiem. Z drugiej strony, nowy bohater - Johann Krauss, wydał mi się bardzo ciekawy, mimo nazbyt przesadnej dokładności.

Teraz przejdę do kreatur, którymi uraczył nas Pan Del Toro. Mniej więcej w połowie filmu, dosłownie na kilka minut, pojawia się postać, którą osobiście uważam za najciekawszą, najbardziej utkwiła mi ona także w pamięci. Mowa tu o Aniele Śmierci, czy też Śmierci Hellboya. Niesamowita, wstrząsająca i w dodatku to, co mówi wyjaśnia kim może być Hellboy. Jest też duże prawdopodobieństwo, że scena rozmowy Anioła Śmierci z głównym bohaterem będzie zapowiedzią, czy też wstępem do trzeciego filmu o Piekielnym Chłopcu.

Zachwycił mnie również wielki „Roślin”, a przynajmniej ja go tak nazwałem, gdyż stworzenie to w filmie nie ma imienia. W „Hellboyu” zobaczymy także inne stwory, na przykład na Targowisku Troli i Królestwie Elfów, gdzie poznajemy po raz pierwszy króla Balora, księżniczkę Nualę i księcia Nuadę. Przypadła mi także do gustu Złota Armia, świetnie zanimowana – wyglądała jak żywa! Jednak, żeby nie było tak pięknie, mam też pewne zastrzeżenia. Guillermo nie uniknął pewnej wtórności. Na przykład odźwierny Królestwa Elfów był łudząco podobny do potwora, który chciał zjeść Ofelię w „Labiryncie Fauna”. Również Wróżka - Zębuszka z „Hellboya” przypominała małe Elfy, które pomagały bohaterce „Labiryntu...”.

Podsumowując, „Hellboy – Złota Armia” to obraz świetny, pełen akcji, wciągający i zachwycający. Niczym nie ustępuje części pierwszej, a zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że jest odrobinę lepszy. Tak czy owak, jest to film, na który z pewnością warto wybrać się do kina.