opis
Od 2005 roku konflikt w Darfurze rozszerzył się na pogranicze Sudanu z Czadem. Uzbrojone przez sudański rząd bojówki dżandżawidów sprzymierzyły się z arabskimi szczepami z Czadu. 13 tysięcy Czadyjczyków z grupy etnicznej Dajo, uciekając przez przemocą, znalazło schronienie w obozie Gouroukoun, na wschodzie Czadu, 50 kilometrów od granicy z Sudanem. Obóz uciekinierów zajmuje 5 km kwadratowych pustynnego Sahelu. Tak naprawdę jest to więzienie, bez cel i strażników, ale otoczone przez wirtualny mur, tworzony przez strach jego mieszkańców. Na otaczających obóz wzgórzach czai się śmierć - wszędzie dookoła toczy się wojna, masakry i gwałty są na porządku dziennym. W obozie życie przebiega w zwolnionym tempie. To ciągłe czekanie: na kolejną rację żywnościową, na wodę, na sen, który pozwoli pokonać na chwilę strach. I na moment, w którym zakończą się walki i będzie można wrócić do domu. Wszyscy uciekinierzy byli świadkami niedawnych masakr. Dręczą ich wspomnienia, wyryte na ich ciałach i widoczne w ich spojrzeniach. Koszmary połączone ze strachem, że to wszystko może się jeszcze powtórzyć.
Film Oliviera Zuchuata opowiada o wojnie rezygnując z pokazywania jej w sposób bezpośredni. Zamiast typowych, wielokrotnie oglądanych obrazów przemocy, stawia widza przed prawdziwą naturą wojny zawartą w bólu i strachu jej ofiar. Wojna jest tu cały czas poza kadrem, ale jednocześnie nieustannie wkrada się w obrazy obozowego życia. Jest obecna w opowieściach uciekinierów, ich pieśniach i… dziecięcych rysunkach.
