opis
Turystom, w większości białym, przemierzającym w zamkniętych dżipach bezkresne sawanny w Tanzanii, rzadko przychodzi do głowy pytanie: „Gdzie się podziali ludzie zamieszkujący te rajskie krajobrazy?”.
Odpowiedź jest prosta – wygnani przez chciwe rządy spragnione dochodów z turystyki, wegetują na obrzeżach olbrzymich rezerwatów. W najlepszym wypadku mogą wypasać bydło na ziemi, którą ich przodkowie zamieszkiwali od tysięcy lat, tworząc wraz ze zwierzętami i roślinami naturalny ekosystem.
Tanzania to ósmy kraj na świecie pod względem poziomu ubóstwa. 24% jego terytorium to obszary chronione. Uważając pasterstwo i myślistwo za przestarzałą dziedzinę gospodarki, rząd nęka zajmujące się tym od 3 tysięcy lat ludy koczownicze, stosując przesiedlenia, niszcząc przy tym tkankę społeczną, opierającą się na religijnym związku z ziemią przodków. Najsłynniejszy park Tanzanii, Serengeti, zajmujący powierzchnię równą Belgii, stworzyli biali idealiści, którzy zafascynowani światem natury, nie potrafili dostrzec, że zamieszkujące go ludy są jego niezbywalną częścią. Dzięki wsparciu skorumpowanych rządów stworzyli swój obraz raju na Ziemi, który mogą kontrolować za pomocą super nowoczesnej technologii. Z jednej strony, w imię „ochrony dzikiej przyrody” wysiedlają stamtąd Masajów, a z drugiej – wpuszczają na teren Parku międzynarodowe konsorcja, które budują tam luksusowe hotele, gdzie jedna noc kosztuje kilka tysięcy dolarów.
Film to również opowieść o wciąż obecnym rasizmie. Biali ludzie pragną na chwilę uciec ze swojego pędzącego naprzód świata do krain, gdzie „czas się zatrzymał”. W swoim egoizmie chętnie zapominają, że wstrzymując jego bieg, skazują mieszkańców tych ziem na wieczne wykluczenie.
