opis
Udział w II wojnie światowej kosztował Związek Radziecki nie tylko życie kilku milionów ludzi, ale również stratę ogromnych zasobów bogactw naturalnych, w tym najcenniejszego z nich – ropy. Tuż po zakończeniu zmagań wojennych radzieccy naukowcy rozpoczęli przeczesywanie gigantycznego Imperium w poszukiwaniu „czarnego złota”. Kraj Rad stawał bowiem do kolejnej bitwy – tym razem przeciwnik był o wiele potężniejszy, a los potyczki nieznany. Ponaglani przez Wielkiego Językoznawcę do desperackich poszukiwań geolodzy znaleźli na pasie płytkiej wody pośrodku Morza Kaspijskiego wystające ponad powierzchnię czarne skały, a pod nimi ogromne złoża ropy. Stalin postanowił - bez względu na koszta - utworzyć na pełnym morzu ośrodek wydobycia ropy. W 1949 rozpoczęła się tam budowa miasteczka pod nazwą Naftowe Kamienie. Rozmach budowy przyćmił wszystkie dotychczasowe twory chorego umysłu Stalina. Ściągnięci z całego ZSRR więźniowie i komsomolcy wybudowali na środku morza 300 kilometrów mostów łączących 2000 szybów naftowych, a także - fabrykę lemoniady, bloki mieszkalne i dom kultury. Mawiano, że ZSRR w jednym punkcie wygrał zimną wojnę – Naftowe Kamienie pozostawiały w tyle najśmielsze wizje z hollywoodzkich filmów SF.
W 1991 roku, po rozpadzie ZSRR, miasteczko znalazło się w granicach Azerbejdżanu. Realia ekonomiczne sprawiły, że Naftowe Kamienie ulegają powolnej degradacji. Duża część miasta wciąż działa – na stałe mieszka tu około 2500 ludzi. Film, bogato ilustrowany archiwaliami, jest historią ich losów. Jego twórcy byli pierwszą zachodnią ekipą filmową, której pozwolono dopłynąć do Naftowych Kamieni.
