Uwaga! Czy widzieliście już „Facetów w czerni 3”? Jeśli nie, to żałujcie i rezerwujcie bilety na wieczorny seans! Pomińcie przereklamowanych superbohaterów i nie do końca przekonujące „Mroczne cienie”. Najnowsza propozycja Barry’ego Sonnenfelda to jak dotąd najzabawniejszy i najciekawszy produkt Fabryki Snów w tym roku, obok którego nie należy przejść obojętnie.
Kolejna część kultowej serii o agentach specjalnej jednostki rządowej. Zadaniem jednostki jest zajmowanie się kontaktami z Obcymi i utrzymywanie społeczeństwa w nieświadomości, jak częste są wizyty przybyszów z kosmosu... Pojawiają się bez zapowiedzi, znikają bez śladu. Ich znakiem rozpoznawczym są czarne garnitury i okulary... a także cały zestaw kosmicznych gadżetów. Tym razem dwaj najbardziej znani agenci MIB zmierzą się z kosmitami w niezwykłym śledztwie pokonującym bariery nie tylko przestrzeni i czasu…
Najnowsze przygody międzygalaktycznych strażników to ekstremalna przygoda, pełna sarkastycznego, cierpkiego i czarnego poczucia humoru, zawrotnej i dynamicznej akcji oraz fantastycznych i przezabawnych dialogów. „Faceci w czerni 3” wiernie oddają klimat pierwowzoru z 1998 r., łączący niedoceniany gatunek sci-fi oraz komedie z pod znaku buddy filmów. Produkcja Sonnenfelda pomimo stosunkowo zaawansowanego wieku, nadal stanowi powiew świeżości na monotematycznym i schematycznym rynku filmowych. W scenariuszu odnajdujemy alternatywną historie lądowania na księżycu Neila Armstronga (podobny motyw można było zobaczyć w mało znanym polskim widzom „Doktorze Who”), ukazanie prawdziwego pochodzenia modelek oraz odkrycie tajnej tożsamości Andy’ego Warhola, którego twórczość wyszydzana jest wręcz do granic przyzwoitości. W produkcji po raz kolejny nie zabrakło miejsca na wyśmianie ikon i trendów popkultury m.in. na wytłumaczenie dziwactwa Lady Gagi oraz Tima Burtona. Intrygująca fabuła filmu tłumaczy poniekąd prawdziwą naturę i metamorfozę K., początki MIB oraz zamyka trylogię „Facetów czerni”.
Główną zaleta produkcji jest unikatowy i niepowtarzalny klimat buddy filmów (filmów kumpelskich) przedstawiający dwóch skrajnych bohaterów, jakimi niewątpliwie są Agenci J. i K. Jeden z nich to gburowaty, ironiczny i małomówny profesjonalista, natomiast postać grana przez Willa Smitha to nadal przebojowy, rozgadany luzak, zadający mnóstwo niepotrzebnych pytań. To właśnie dlatego jego relacje z K. wyglądają przekomicznie. Will Smith i Tommy Lee Jones stworzyli prawdopodobnie jeden z najciekawszych duetów w historii kina.
Prawdziwą siłę „Facetów czerni 3” stanowi doskonałe aktorstwo. Will Smith to jeden z najlepszych, najbardziej utalentowanych i charyzmatycznych gwiazd we współczesnym kinie. Kreując Agenta J., Smith wykorzystuje całą gamę umiejętności, takich jak nietuzinkowe gesty i mimika twarzy, które pozwalają mu stworzyć prawdopodobnie najciekawszą postać w swojej karierze. Równie interesującego bohatera w „Facetach” kreuje jego filmowy partner Tommy Lee Jones, który potrafił w pełni wykorzystać na potrzeby produkcji swój gburowaty i ironiczny wizerunek. Na uwagę zasługuje również Josh Brolin, któremu perfekcyjnie, udało się „wejść w buty” , konstruując niemal identyczną kreację co pierwowzór Agenta K., poszerzony o pewną, niespotykaną dotychczas u niego wrażliwość.
Fabryka Snów kocha sequele i prequele, z zamiłowaniem licząc każdego dolara związanego z zyskami, z kontynuacji kasowych hitów. Najlepszym przykładem tzw. „skoku na kasę” jest ostatnia część przygód Indiany Jones, która niemal zniszczyła filmową legendę zabójczego archeologa. Jeśli miałbym wskazać film, który chciałbym w przyszłości zobaczyć, to z pewnością byliby to „Faceci w czerni 4”. Już teraz zapraszam na kosmiczną przygodę!
