Jerzy Goliński

W 1952 roku ukończył krakowską PWST.
Debiutował jako aktor w Teatrze Ziemi Opolskiej, następnie pracował w
teatrach Gdańska, Lublina i Krakowa. Najdłużej i najbliżej związany był z
Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, gdzie przez wiele lat był
reżyserem a w latach 1990-1992 dyrektorem naczelnym i artystycznym. Za
jego dyrekcji Teatr przeszedł największy generalny remont w swojej
historii. Jerzy Goliński powołał wówczas Fundację Przyjaciół Wielkiego
Gmachu przy Placu Świętego Ducha, która wspierała Teatr w trudnych
latach transformacji.

Od roku 1967 był wykładowcą krakowskiej PWST, od 1985 profesorem tej
uczelni, dwukrotnym dziekanem Wydziału Reżyserii, cenionym nauczycielem i
wychowawcą kilku pokoleń artystów.

Należał do najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych. Był tym,
który wprowadzał na polskie sceny znaczące działa współczesnego dramatu -
szczególnie amerykańskiego, proponował nowe, oryginalne odczytanie
polskiego dramatu romantycznego - przede wszystkim mniej znanych dzieł
Słowackiego, utworów Wyspiańskiego, dramatów staropolskich.

W roku 1955 w Teatrze Wybrzeże wyreżyserował swój pierwszy spektakl -
"Pana Puntilę i jego sługę Matti" Bertolta Brechta. Był twórcą
pierwszych w Polsce realizacji "Widoku z mostu" A. Millera (1959) i
"Powrotu do domu" H. Pintera (1967). Do najwybitniejszych prac
reżyserskich Jerzego Golińskiego należą też: "Księżyc świeci
nieszczęśliwym" O'Neile'a, "Frank V" F. Dürrenmatta, "Sen srebrny
Salomei", "Zawisza Czarny" , "Złota Czaszka" i "Ksiądz Marek" J.
Słowackiego, "Powrót Odysa" S. Wyspiańskiego, "Coctail party" T. S.
Eliota, "Klątwa" S. Wyspiańskiego, "Rodzina" A. Słonimskiego.

Treść:  Podpis: 

Możesz pisać komentarze ze swojego konta - zalogować się?