Mistrz suspensu, praktycznie wynalazł gatunek filmowy zwany thrillerem. Do jego dewiz należały: "Terror wzbudza nie sam wybuch, ale oczekiwanie aż on nastąpi" i "Na publiczności należy grać, jak na fortepianie".
Alfred Hitchcock uczęszczał do szkoły Jezuitów, St. Ignatius College w Londynie oraz do Wyższej Szkoły Inżynierii i Nawigacji. Następnie studiował jeszcze sztukę na University of London. Otrzymał surowe, katolickie wychowanie, które miało wpływ na tematykę jego późniejszych dzieł, eksplorujących mroczną stronę natury ludzkiej.
Swoją karierę w przemyśle filmowym Hitchcock rozpoczął w 1919 roku, jako wykonawca napisów do filmów niemych w studiu wytwórni Paramount w Londynie, Famous Players-Lasky. Tam nabył doświadczenia w pisaniu scenariuszy oraz w montażu, i już w 1922 roku został asystentem reżysera. Jego pierwszym wyzwaniem reżyserskim było dokończenie filmu "No. 13" (1922), a pierwszym filmem w pełni przezeń zrealizowanym był "Ogród rozkoszy" (1925), sfilmowany w Monachium. Przełomowym filmem Hitchcocka na początku kariery był "Lokator" (1926), który charakteryzował się klasycznym dla reżysera wątkiem fabularnym o niewinnym człowieku wplątanym w kryminalną intrygę. Od czasów tego filmu rytuałem stało się pojawianie się Hitchcocka we własnych filmach, tzw. "cameo". Swoją techniczną maestrię reżyser miał okazję ujawnić w filmie "Szantaż" (1929), gdzie twórczo wykorzystał nowe medium, jakim był dźwięk w filmie, do wyrażenia subiektywnych uczuć bohaterki, którą zagrała jedna z pierwszych ulubionych blondynek reżysera, Anny Ondra. Tutaj pojawił się też inny stały motyw jego twórczości, seksu zwykle połączonego z przemocą. Jednym z elementów hitchcockowskiej teorii suspensu było podawanie widzowi informacji zatajonych przed zagrożoną na ekranie postacią, nie rezygnował przy tym ze specyficznego poczucia humoru, także poza planem. W trakcie kręcenia "39 kroków" (1935) z Madeleine Carroll i Robertem Donatem, pozostawił aktorów skutych kajdankami na cały dzień, żeby lepiej mogli się wczuć w swoje role. W większości filmów reżysera zwykli ludzie zostają postawieni w niezwykłej sytuacji, z której muszą wybrnąć: w filmie "Starsza pani znika" (1938), młoda dziewczyna zauważa, że podczas podróży pociągiem znika znajoma osoba i stawia sobie za cel rozwiązanie tajemniczej intrygi.
Pierwszym przedsięwzięciem Alfreda Hitchcocka w oferującym większe możliwości Hollywood był film "Rebeka" (1940), oparty na powieści Daphne du Maurier, z Joan Fontaine w roli młodej żony Laurence'a Oliviera, zaintrygowanej osobą jego pierwszej żony. Film otrzymał Oscara dla najlepszego filmu roku i ugruntował pozycję reżysera w USA. W następnym filmie Hitchcocka, "Podejrzeniu" (1941), Fontaine podejrzewa męża (Cary Grant) o to, że jest mordercą, a ona sama jego kolejną ofiarą. Już w "Cieniu podejrzenia" (1943), stanowiącym wejrzenie za fasadę normalności życia amerykańskiej klasy średniej, okazuje się, że ulubiony przez wszystkich wujek Charlie jednak jest mordercą. W filmach Hitchcocka zło manifestuje się nie tylko poprzez przemoc fizyczną, ale także poprzez psychologiczne i instytucyjne okrucieństwo. "Osławiona" (1946) z Ingrid Bergman to perwersyjna historia miłosna o agencie FBI, który jest zmuszony oddać swoją ukochaną w ręce nazisty, żeby ujawnić szpiegowską aferę. Kolejny film z Bergman oraz Gregory Peckiem, "Urzeczona" (1945), został zainspirowany psychoanalizą, a koszmarne senne wizje pomógł stworzyć sam Salvador Dali.
Do filmów-eksperymentów technicznych Hitchcocka zaliczają się "Łódź ratunkowa" (1944), z całą akcją umiejscowioną na tytułowej łodzi, oraz "Sznur" (1948) z Jamesem Stewartem, film o dwóch studentach mordujących swojego kolegę z myślą, że może im to ujść na sucho, nakręcony w jednym, długim ujęciu. "Nieznajomi z pociągu" (1951) kontynuują temat morderstwa doskonałego: tytułowi nieznajomi (Farley Granger i Robert Walker) hipotetycznie rozmawiają o wymianie swoich ewentualnych ofiar: nie można by było im takiej zbrodni udowodnić, ze względu na brak motywu. Sytuacja się zmienia, kiedy jeden z nich robi przysługę drugiemu i dokonuje morderstwa naprawdę. Z kolei w "Wyznaję" (1953) Montgomery Clift zagrał księdza związanego tajemnicą spowiedzi przed ujawnieniem mordercy.
Swoje największe arcydzieła Hitchcock tworzył w latach 50-tych i 60-tych. Ulubiona "zimna blondynka" Hitchcocka, Grace Kelly, wystąpiła w trzech jego filmach: "M jak morderstwo" (1954), w którym mąż zleca zamordowanie swojej młodej, zdradzającej go żony, "Oknie na podwórze" (1954), gdzie razem z Jamesem Stewartem podglądała sąsiadów, z których jeden okazuje się być mordercą, i umiejscowionym na eleganckiej riwierze "To Catch A Thief" (1955), z Cary Grantem, o parze złodziei. W 1956 roku Hitchcock zrobił remake własnego filmu z 1934 roku, "Człowieka, który wiedział za dużo", z Jamesem Stewartem i Doris Day. Jedyną w dorobku reżysera czarną komedią jest film "Kłopoty z Harrym" (1955), ekranowy debiut Shirley MacLaine. Tytułowy Harry to trup, bez przerwy przemieszczany przez mieszkańców małego miasteczka. Natomiast utrzymany w stylu paradokumentalnym "The Wrong Man" (1957), z Henrym Fondą stanowi ostrą krytykę amerykańskiego systemu sprawiedliwości. Jednym z najbardziej mrocznych i skomplikowanych dzieł reżysera jest fetyszystyczny "Zawrót głowy" (1958), z Jamesem Stewartem w roli emerytowanego detektywa wrobionego w morderczą intrygę, której częścią jest tajemnicza Kim Novak. W lżejszym w tonie thrillerze "Północ północny zachód" (1959) Cary Grant ucieka między innymi przed szpiegami, poicjantami i...samolotem, a przy okazji zdobywa Evę Marie Saint. Od 1955 roku reżyser prowadził także serial telewizyjny "Alfred Hitchcock Presents".
Najsłynniejszymi filmami Alfreda Hitchcocka w latach 60-tych były nawiązujące do konwencji horroru "Psychoza" (1960) z Janet Leigh i Verą Miles, zawierająca niezapomnianą scenę pod prysznicem i przerażającą ścieżkę dźwiękową ulubionego kompozytora reżysera, Bernarda Herrmanna, oraz "Ptaki" (1963) z Tippi Hedren. W "Marnie" (1964), Sean Connery poddaje Hedren psychoanalizie, żeby odkryć czemu jest ona kleptomanką. Natomiast w "Zerwanej kurtynie" (1966) z Paulem Newmanem i Julie Andrews, o szpiegostwie podczas zimnej wojny, Hitchcock pokazał na ekranie jak trudno jest naprawdę zabić człowieka. Reżyser powrócił do Wielkiej Brytanii aby nakręcić "Szał" (1972), o niewinnym człowieku, podejrzewanym o bycie seryjnym dusicielem kobiet. Ostatnim filmem Alfreda Hitchcocka była "Intryga rodzinna" (1976), w którym para przeciętnych obywateli krzyżuje plany parze profesjonalnych złodziei.
Uważany za jednego z najlepszych i najbardziej wpływowych reżyserów wszechczasów, Alfred Hitchcock nigdy nie otrzymał Oscara za reżyserię. W 1967 roku przyznano mu narodę im. Irvinga Thalberga, za którą jego najkrótsza w dziejach mowa dziękczynna przeszła do historii: "Thank you." Rok przed śmiercią, w 1979 roku, American Film Institute przyznał wielkiemu reżyserowi nagrodę za dorobek życiowy. Na swój nagrobek Hitchcock zasugerował napis "To właśnie robimy niegrzecznym małym chłopcom" ("This is what we do to bad little boys").
Prywatnie Alfred Hitchcock był od 2 grudnia 1926 roku mężem Almy Reville, która często pisała scenariusze oraz montowała filmy męża. Ich córka Patricia Hitchcock pojawiła się w kilku filmach ojca, min. w "Tremie" (1950) i "Nieznajomych z pociągu" (1951).
