Katarzyna Figura

Polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna, symbol seksu w polskim kinie lat 80-tych, nazywana polską „Marilyn Monroe”. 

Urodziła się 22 marca 1962 roku w Warszawie. Od dziecka lubiła się przebierać, jednym z ulubionych rekwizytów jej dziecięcego „planu” zabaw była blond peruka z długimi warkoczami. Już w przedszkolu występowała w rozmaitych przedstawieniach, recytując i śpiewając. Jako dziecko zagrała w takich filmach, jak „Zginął pies” (1973) i „Mysz” (1977).

Studiowała w warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1985 roku (dyplom w 1989). Dorosły debiut nastąpił jeszcze w czasie studiów, wraz z rolą w „Przeznaczeniu” (1983). W 1985 roku wystąpiła u Roberta Glińskiego w „Roślinach trujących”, zaś w 1986 – jako Mimi Zarzecka w „Komediantce” Jerzego Sztwiertni oraz u Wojciecha Jerzego Hasa w „Prywatnym pamiętniku grzesznika”. Zasłynęła także u młodszej widowni dzięki roli uroczej Rózi w baśni „Pierścień i róża”. W 1987 roku wystąpiła u Juliusza Machulskiego w komedii „Kingsajz” oraz u Radosława Piwowarskiego w „Pociągu do Hollywood”, po czym rzeczywiście podążyła w kierunku „na zachód”, by małymi kroczkami rozwijać swoją karierę na arenie międzynarodowej.

Zagrała m.in. w hiszpańskim „Estacion Central” (1989), we francusko- amerykańskim filmie TV „Zakazane związki” (1990), francuskim serialu TV „Navarro” (1990), francusko – angielskim filmie „Głosy w ogrodzie” (1991), amerykańsko –australijskiej produkcji „Fatalna przeszłość” (1993), jednak za największy powód do dumy z pewnością uważa się epizodyczne role w dziełach Roberta Altmana – „Gracz” (1992) i „Prêt-à-porter” (1994). W tym pierwszym miała nawet zagrać główną rolę, jednak producenci filmu niestety nie przystali na pomysł Altmana.

Próbując zrobić karierę na zachodzie, aktorka jednocześnie grywała też w produkcjach polskich – u Andrzeja Kondratiuka („Droga mleczna” 1991, „Wesoła noc smutnego biznesmena” 1993, „Wrzeciono czasu” 1995), Janusza Zaorskiego („Panny i wdowy” 1990, film i serial TV), czy Marka Koterskiego („Porno” 1989). W tym ostatnim zagrała „superblondynę”, co dokładnie odpowiadało wizerunkowi, jaki przypisywano wówczas w Polsce jej osobie – seksownej blondynki z dużym biustem. 

W 1995 roku wystąpiła jeszcze w amerykańskim filmie „Zbyt szybko, zbyt młodzi”, po czym wróciła, by kontynuować karierę na łonie ojczyzny, powracając do współpracy ze znanymi już sobie twórcami. 

I tak, ponownie zagrała u: Piwowarskiego we wzbudzającym mnóstwo emocji „Autoportrecie z kochanką” (1995); Janusza Zaorskiego na planie „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997), gdzie brawurowo odegrała rolę fryzjerki Terizy, u Juliusza Machulskiego w niezapomnianej roli Rysi w obu częściach „Kilera” (1997,99) oraz u Marka Koterskiego w komedii „Ajlawju” (1999, Nagroda dla Najlepszej Aktorki na FPFF w Gdyni);. Ponadto wystąpiła u Jerzego Stuhra w „Historiach miłosnych”(1997), Eugeniusza Priwieziencewa w „Prostytutkach” (1998), Janusza Majewskiego w „Złocie dezerterów” (1998) oraz Piotra Wereśniaka w komedii romantycznej „Zakochani” (2000, nominacja do Orła). 

Zaczęła też pojawiać się w telewizji, początkowo gościnnie („Świat według Kiepskich”, „Na dobre i na złe”), później coraz częściej („Lokatorzy” 2001-2002, „Stacyjka” 2004), by wreszcie wystąpić w jednych z głównych ról („Wiedźmy” 2005, „Pogoda na piątek” 2006-2007). 

Rok 2002 to rok występów u mistrzów – Romana Polańskiego („Pianista”) i Andrzeja Wajdy (rola Podstoliny w „Zemście”, nominacja do Orła). W międzyczasie nastąpił też prawdziwy przełom w wizerunku aktorki, która wreszcie udowodniła szerokiej publiczności, że seksowny kociak to zdecydowanie nie wszystko, co potrafi przekonująco zagrać. Mowa tutaj przede wszystkim o roli Haliny w „Żurku” (2003, Orzeł dla Najlepszej Aktorki) i Ubicy w filmie Piotra Szulkina „Ubu król” (2003, Nagroda dla Najlepszej Aktorki FPFF w Gdyni, nominacja do Orła). 

W 2006 roku wraz z Bogusławem Lindą oraz szeregiem innych rodzimych aktorów wystąpiła w amerykańsko-polskim westernie Piotra Uklańskiego „Summer Love”, który miał swoje pokazy na kilku światowych festiwalach. Dla potrzeb roli aktorka ogoliła głowę. 

Kariera Figury obejmuje także kilkanaście ról teatralnych (m.in. „Trzy siostry”, „Pan Tadeusz”, „Hanemann” w reżyserii Izabelli Cywińskiej, nagroda Homo Popularis) oraz występy w Teatrze TV (m.in. „Nie strój zdobi nieboszczyka” w reżyserii Jerzego Stuhra, „Fedra” w reżyserii Laco Adamika).