biografia
Gdy miał 13 lat zmienił pisownię swojego nazwiska z angielskiej na walijską: "po to" – tłumaczył, "by było trudniej i inaczej". Zanim stanął przed kamerą, próbował swoich sił jako wokalista Super Furry Animals. Jednak muzykę porzucił dla aktorstwa. Światową sławę zdobył, kradnąc show Hugh Grantowi i Julii Roberts w komedii "Notting Hill". Niedługo potem zaczął pracować w Hollywood, gdzie magazyn "Entertainment Weekly" nadał mu przydomek "najgorętszego komediowego importu w mieście".
Rhys Ifans, wysoki (188 cm), acz niezbyt zgrabny blondyn z wiecznie rozwichrzoną fryzurą, urodził się i wychował w nauczycielskiej rodzinie w Walii. Sceną zainteresował się już jako dziecko. Razem z bratem, Llyrem, zapisał się nawet na zajęcia do młodzieżowego kółka dramatycznego. Po ukończeniu nauki w Guildhall School of Music and Drama, zaczął występować w walijskiej telewizji. Przez kilkanaście miesięcy grał także na deskach National Theatre w Manchesterze.
Pierwszą poważniejszą rolę na dużym ekranie zawdzięcza swojemu krajanowi, Anthony'emu Hopkinsowi, który zaprosił go na plan reżyserowanego przez siebie obrazu "Sierpień" (1996), zainspirowanego sztuką Antoniego Czechowa – "Wujaszek Wania". Jednak brytyjska publiczność zauważyła Rhysa dopiero w jednej z najbardziej dyskutowanych na Wyspach produkcji roku 1997, a mianowicie "Twin Town". W osadzonym w Swansea dramacie wyreżyserowanym przez Kevina Allena i wyprodukowanym przez Danny'ego Boyle'a aktor wystąpił w roli jednego z dwóch socjopatycznych braci (partnerował mu Llyr), którzy postanawiają wyrównać rodzinne porachunki z chciwym właścicielem lokalnego klubu. Wśród części odbiorców projekt zyskał status kultowego i był wychwalany za swoją świeżość i energiczność. Niejednokrotnie z ust recenzentów padały porównania z "Trainspotting". Innych raził jego wywrotowy charakter i ładunek przemocy. Bez względu jednak na ocenę samego filmu, Rhysowi zaczęto się pilniej przyglądać. Choć przez chwilę istniało takie zagrożenie, bez większego problemu, udało mu się uniknąć zaszufladkowania w roli nihilisty-ćpuna. Po kilku występach telewizyjnych przyjął propozycję wcielenia się w całkowicie odmienną postać - marzyciela Chrisa, ojca dziecka Catherine McCormack, w irlandzkim projekcie "Taniec ulotnych marzeń" (1998) Pata O'Connora, według rozgrywającej się w latach 30. sztuki Briana Friela.
Jednak prawdziwy, międzynarodowy sukces przyszedł dla Ifansa dopiero z rolą ekstrawaganckiego i niechlujnego, a także niezbyt rozgarniętego Spike'a, współlokatora Hugh Granta w komedii romantycznej Rogera Michella - "Notting Hill". Wielu krytyków było zgodnych, iż aktor bez trudu ukradł głównym gwiazdom przedsięwzięcia wiele ważnych momentów ekranowych. Wprowadził do filmu odpowiednią dozę humoru, dystansu i szczerości oraz naturalności, których trochę zabrakło Grantowi oraz Roberts. Scena, w której pozuje do zdjęć grupie żądnych sensacji fotoreporterów przed niebieskimi drzwiami zajmowanego przez siebie domu (na jednej z po-filmowych aukcji wrota te osiągnęły horrendalną cenę) weszła do klasyki gatunku. "Notting Hill" nie przyniosło jeszcze Walijczykowi statusu gwiazdy, ale zaowocowało ciekawymi propozycjami z różnych zakątków świata.
W angielskiej produkcji "Rancid Aluminum" (2000) w reżyserii innego Walijczyka - Eda Thomasa, Rhys wcielił się w mężczyznę, który wplątuje się w interesy z mafią. Brytyjczycy mogli go także podziwiać w swoich produkcjach telewizyjnych. Na fali sukcesu "Notting Hill" aktor trafił także do Australii, gdzie w komedii "Danny Deckchair" (2003) Jeffa Balsmeyera zagrał tytułowego bohatera, który za wszelką cenę próbuje uciec od monotonii podmiejskiego życia, budując z balonów i krzesła maszyny latające. Najwięcej ofert popłynęło jednak z Hollywood.
W "Sezonie rezerwowych" (2000) Howarda Deutcha z udziałem Keanu Reevesa i Gena Hackmana Ifans stał się szalonym futbolistą. Fajtłapowatym synem Księcia Ciemności był w "Małym Nickym" (2000) Stevena Brilla, a dzikim człowiekiem, którego pojawienie się na ekranie wywoływało niekontrolowane salwy śmiechu na salach kinowych w burlesce "Wojna plemników" (2001) Michela Gondry'ego. Mira Nair z kolei zaprosiła go do udziału w ekranizacji "Vanity Fair" (2004) według powieści Williama Thackeraya, a Lasse Hallström do swojej adaptacji "Kronik portowych" (2001) E. Annie Proulx.
Sława i wzrastająca liczba propozycji filmowych pociągnęły za sobą odpowiedni wzrost gaż, ale Rhys postanowił wykorzystać zarobione przez siebie pieniądze na promocję kultury w rodzinnym Ruthin. Z myślą o młodych miłośnikach sztuki w marcu 2000 r. za blisko pół miliona funtów otworzył w miasteczku scenę: Theatre John Ambrose. Sam na co dzień mieszka w Londynie w dzielnicy Pimlico.
