Sławomir Idziak

Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich operatorów filmowych. Autor zdjęć do filmów Krzysztofa Zanussiego i Andrzeja Wajdy, stały operator Krzysztofa Kieślowskiego, zdobywca nominacji do Oscara i BAFTA za zdjęcia do „Helikoptera w ogniu” Ridleya Scotta oraz nagrody na MFF w Wenecji za zdjęcia do filmu „Trzy kolory: Niebieski”. Również reżyser i scenarzysta.

Urodził się 25 stycznia 1945 roku w Katowicach.

W 1969 roku ukończył Wydział Operatorski PWSFiT w Łodzi, rok wcześniej debiutując jako operator w tamtejszym Studiu Małych Form Filmowych „Semafor”.

Początkowo pracował wyłącznie przy realizacji filmów krótkometrażowych, spotykając się m.in. z Krzysztofem Zanussim przy okazji tatrzańskiego filmu „Góry o zmierzchu” (1970). Z reżyserem spotkał się później wielokrotnie, realizując zdjęcia do tak znanych dzieł, jak m.in.: „Bilans kwartalny” (1974), „Constans”, „Kontrakt” (oba z 1980 roku), zagraniczne produkcje: „Z dalekiego kraju” (1981), „Pokuszenie”, „Imperatyw” (1982), „Sinobrody” (1983), czy „Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest” (1988); nagrodzony Złotym Lwem w Wenecji „Rok spokojnego słońca” (1984), czy wreszcie „Stan posiadania” (1989).

We wczesnych latach 70-tych udało mu się nawiązać pierwszą współpracę nie tylko z Zanussim, ale też z Kieślowskim i Wajdą. Był operatorem kamery na planie „Wesela” (1972) Wajdy, później realizując zdjęcia do jego „Dyrygenta” (1979).

W 1974 roku otrzymał pierwszą nagrodę na FPFF w Gdyni za zdjęcia do jednego z odcinków serialu Wojciecha Marczewskiego „Odejścia, powroty”. Kolejną przyniosła mu praca na planie filmu Janusza Zaorskiego „Partita na instrument drewniany” (1976). 

Najowocniejsza dla Idziaka okazała się jednak rozpoczęta w 1973 roku współpraca z Krzysztofem Kieślowskim. Począwszy od „Przejścia podziemnego” i pełnometrażowej już „Blizny” (1976) filmowcy zrealizowali wspólnie dzieła takiego kalibru, jak nagrodzony w Cannes „Krótki film o zabijaniu” (1987, Nagroda Szefa Kinematografii), „Podwójne życie Weroniki” (1991) i „Trzy kolory: Niebieski” (1993, nagroda na MFF w Wenecji i nominacja do Césara), gdzie Idziak współpracował również jako twórca scenariusza.

Międzynarodowy sukces filmów Kieślowskiego był dla operatora trampoliną do rozpoczęcia międzynarodowej kariery. 

Począwszy od 1993 roku Idziak realizuje zdjęcia wyłącznie do zagranicznych produkcji. Najsłynniejsze z nich, to – prócz „Helikoptera w ogniu” (2001) Scotta – fantastyczny obraz „Gattaca – szok przyszłości” (1997) z Ethanem Hawke i Umą Thurman, „Pragnę cię” (1998) Michaela Winterbottoma z Rachel Weisz, „Bestia” (2000) z Jessiką Albą, „Dowód życia” (2000) z Meg Ryan i Russellem Crowe, „Król Artur” (2004) z Keirą Knightley i Clivem Owenem, czy wreszcie produkcja dla dzieci „Harry Potter i Zakon Feniksa” (2007). 

Oprócz sukcesów operatorskich, Sławomir Idziak ma na swoim koncie niemałe osiągnięcia w zakresie reżyserii. „Papierowy ptak” (1973) i „Nauka latania” (1978) przyniosły mu nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży. Za ten drugi reżyser uhonorowany też został Nagrodą im. Andrzeja Munka.

Powstały przy współpracy scenariopisarskiej i z udziałem Jerzego Stuhra film TV „Seans” (1978) został nagrodzony Złotym Szczupakiem i nagrodą dziennikarzy na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie oraz Złotą Kamerą za Najlepszy Debiut Reżyserski.

W 1980 roku nakręcił telewizyjne „Bajki na dobranoc”, a w 1992 – polsko - niemiecki film „Enak” z udziałem Irene Jacob (nagroda Prezesa Komitetu d/s Radia i Telewizji).

Idziak jest laureatem kilku Nagród Specjalnych: Orła za „niezwykłe dokonania sztuki operatorskiej” (2001), „Kamery 2004” dla wybitnego operatora filmowego przyznawanej przez Uniwersytet w Marburgu, Złotej Żaby za Wybitne Osiągnięcia w Sztuce Operatorskiej na 12. Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Operatorskiej „Camerimage” w Łodzi oraz Nagrody Skrzydeł przyznawanej podczas Festiwalu Filmów Polskich w Chicago, za „rozwinięcie skrzydeł” poza granicami kraju.