Domy pogrzebowe, trupy, śmierć nie do końca traktowana poważnie - tematyka specyficzna, wymaga zatem specyficznego podejścia i właściwego ujęcia. Przy odrobinie wyobraźni daje podstawę do stworzenia inteligentnej czarnej komedii. Twórcom „Just Buried” wyobraźni niestety zabrakło i ze smutkiem stwierdzam, że zadanie nakręcenia zabawnego filmu na poziomie, chyba ich przerosło.

Krótko o fabule: dwaj bracia, Oliver (Jay Baruchel) i Jackie (Sergio Di Zio) jadą na pogrzeb swojego ojca, którego ledwie znali. Na miejscu poznają jego młodą żonę oraz współpracowników, którzy pomagali mu w prowadzeniu domu pogrzebowego. Dowiadują się również, iż majątek ojca, wraz ze wspomnianym domem pogrzebowym, przypada Oliverowi. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż Oliver sprawia wrażenie nieco zagubionego i, delikatnie mówiąc, mało bystrego. Problem stanowią również długi ojca i to, że jego własny pogrzeb jest pierwszym i wygląda na to, że ostatnim organizowanym przez firmę. W miasteczku bowiem nikt nie umiera, a nawet jeśli, to pogrzeby przechwytuje konkurencja. Mimo marnych perspektyw Oliver postanawia postawić na nogi biznes ojca. Okazja ku temu nadarza się szybko, gdyż chłopak wraz z koleżanką Robertą (Rose Byrne) podczas podróży samochodem zabijają jednego z mieszkańców miasteczka. Pozorują nieszczęśliwy wypadek i urządzają mu pogrzeb. Od tego momentu ofiar śmiertelnych w mieście przybywa, a biznes zaczyna się kręcić...

Muszę przyznać, że początek filmu jest interesujący, całkiem zabawny i zapowiada naprawdę niezłą komedię. Szybko (zbyt szybko) jednak, twórcy filmu pozbawiają nas złudzeń. Dla wielu widzów niespodzianką mogą być sceny stylizowane na gore, które pojawiają się znienacka. Efekt zaskoczenia rzeczywiście jest. Czy jednak jest to zaskoczenie pozytywne, śmiem wątpić. Właściwie nie do końca wiem czy zabieg ten ma widza przestraszyć, czy rozbawić. Biorąc pod uwagę gatunek filmu, sceny te mają raczej na celu rozśmieszyć odbiorcę. Gdy jednak temu rozśmieszeniu mają służyć wydłubane oczy i strugi krwi cieknące z przebitej metalowym palem głowy, to dla mnie znak, że twórcom komedii najwyraźniej zabrakło środków i wyobraźni. Przykre. Mimo że wyraźnie próbowali przedstawić te sceny w sposób groteskowy, efekt i tak jest marny, momentami żałosny. Jestem przekonana, że bez flaków na wierzchu, film prezentowałby się o wiele lepiej. Za każdym razem, kiedy obraz zaczynał przypominać komedię dla inteligentnych ludzi, a ja zdążyłam wybaczyć niezupełnie udane sceny, reżyser filmu kolejną przekonywał mnie, że... niesłusznie. Sama końcówka jest godna pożałowania i woła o pomstę do nieba. Nawet jeśli założymy, iż kilka końcowych scen stylizowanych jest na sceny z mrożących krew w żyłach thrillerów, efekt i tak jest słaby, gdyż takowa stylizacja i ironia sens mają tylko wtedy, kiedy czemuś służą. W tym wypadku piski, wrzaski, szamotanina i krew nie służą niczemu, wywołując tylko irytację. 

Film Chaza Thorne'a nie jest raczej wysublimowaną komedią dla bardziej wymagającego widza, mimo potencjału, który chyba mimo wszystko posiada. To, co w filmie przykuwa uwagę, to muzyka, której autorem jest Darren Fung. Świetnie oddaje klimat obrazu, którym mógłby być „Just Buried”, gdyby twórcy nie założyli z góry, że śmieszna komedia, musi być komedią głupią. 

Oceniając „Just Buried” zdaję sobie sprawę z tego, iż ogromne znaczenie w odbiorze tego typu obrazów ma poczucie humoru widza, które, jak wszyscy wiemy, jest kwestią mocno indywidualną. W moje poczucie humoru twórcy filmu nie trafili. Na szczęście recenzja również jest sprawą indywidualną, więc ze spokojnym sumieniem mogę film ocenić nisko.