Sukces bestselleru książkowego „Delikatność” sprawił, że David Foenkinos zaadaptował na ekran własną powieść, choć jest to jego debiut reżyserski, trzeba przyznać, że całkiem udany. Jak na komedię francuską przystało jest lekko, zabawnie i przyjemnie, jednym słowem – idealne lekarstwo na jesienną chandrę.

Od pierwszych scen obserwujemy historię rodzącej się wielkiej miłości; Franҫois prowadzi monolog wewnętrzny, zastanawiając się, co zamówi piękna dziewczyna, która przestąpiła właśnie próg kawiarni. Zabieg artystyczny rodem z „Amelii”, bohater układa w myślach plan, co zrobi jeśli...? Okazuje się, że Nathalie i Franҫois połączyło nie tylko zamiłowanie do soku morelowego, ale i wielka miłość. Naturalnie, przyszedł czas na piękny ślub, pośród płatków śniegu, a wraz z nim wielkie nadzieje, marzenia. Życie młodych małżonków jest idealne, zbyt idealne, widz tylko czeka, aż bańka szczęścia pęknie. Niespodziewana śmierć Franҫois sprawia, że Nathalie nie radzi sobie z żalem i rzuca się w wir pracy. Nieczuła na zaloty swojego przełożonego, zdaje się zupełnie nie interesować mężczyznami. Do czasu, gdy w drzwiach jej biura staje Marcus – mało atrakcyjny Szwed, który jeszcze zawróci Nathalie w głowie.

Zwykle historie miłosne ukazywane w komediach romantycznych są dość nudne i łatwe do przewidzenia, ale ta opowieść jest wyjątkowa. Tutaj nic nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Nathalie, po 3 latach od śmierci męża, powoli budzi się z letargu, całuje zupełnie nieznajomego Marcusa, a następnego dnia udaje, że nic się nie stało. Kobiety i ich impulsy, trudno za nimi nadążyć. Sytuacja jest na tyle skomplikowana, że Nathalie i Marcusa łączą relacje służbowe, całe biuro huczy od plotek; ciekawie jest pokazany mechanizm rodzącego się uczucia mimo braku akceptacji społecznej. Nawet przyjaciele Nathalie, przyzwyczajeni do jej samotności, nie potrafią zaakceptować wątpliwej prezencji Szweda.

Audrey Tautou, wcielająca się w postać Nathalie Kerr idealnie pasuje do tej roli, swoją subtelnością uwodzi nie tylko męską część widowni. Jej kreacja bardzo przypomina rolę Amelie Poulain, za którą aktorka dostała nominację m.in. do nagrody BAFTA. Franҫois Damiens, czyli Marcus, aktorsko również świetnie sobie poradził, postać nieporadnego amanta jest tak zabawna i rozczulająca, że z przyjemnością obserwuje się jego poczynania na ekranie.

Odnoszę wrażenie, że reżyser delikatnie wzorował się na „Amelii”, jednak mimo pojedynczych scen nawiązujących do wspomnianego filmu, „Delikatność” zachowuje swój niepowtarzalny, subtelny charakter, dzięki któremu obraz na pewno na długo pozostanie w mojej pamięci.