Undine po polsku oznacza Ondynę, kuzynkę rusałki i nimfy wodnej z nordyckiej mitologii. U Adama Mickiewicza występowała nad wodami Świtezi, a w nordyckiej legendzie zachwyca urodą i wiedzie mężczyzn ku śmierci. Zdradzona Ondyna zabija niewiernego kochanka. Filmowa bohaterka ma na imię Undine i na początku pojawia się motyw związku kobiety z wodą. Nie ma więc tajemnicy z jaką postacią będziemy mieć do czynienia.

Film już od pierwszych sekund wciąga widza kompletnie. Undine właśnie została zdradzona i porzucona. Zwykła scena rozstania staje się czymś zupełnie innym przez frazę wypowiedzianą przez kobietę. Jeśli mnie zostawisz będę musiała cię zabić. Nic od razu się nie dzieje, Johannes odchodzi na dobre a Undine poznaje nowego mężczyznę, Christopha. Zakochują się w sobie, a uczucie, które ich łączy jest ciepłe i czułe. Spędzają czas nad jeziorem, spacerują po Berlinie, owinięci w kołdrę patrzą na światła miasta. Sytuacja się komplikuje, gdy wraca Johannes, para pogrąża się w kłamstwach, a fantastyczna natura Undine wychodzi na jaw.

Bardzo lubię mitologię i przed seansem tytuł filmu wydał mi się znajomy. Jednak niewiele wiedziałam na temat duchów czy bóstw wodnych i z ciekawości sprawdziłam podania i legendy związane z Ondynami. Bez tego film byłby kompletnie niezrozumiały. Fantastyczna natura Undine nigdy nie jest wyjaśniona, a jest jednym z najważniejszych motywów. Wokół niej jest budowana atmosfera niepokoju, napięcia i ogromnej tajemnicy. Bardzo podoba mi się pomysł umieszczenia legendy o rusałkach w rzeczywistości i spojrzenia w psychikę Ondyny. Z jednej strony jest legendarnym duchem wodnym, boginką, a z drugiej historyczką pracującą w muzeum. Film nie odpowiada na praktycznie żadne pytania, a w czasie seansu pojawiło się ich wiele. Kim jest Undine? Którą wersją legendy posłużył się reżyser? Co z niej zaczerpnął a co dodał od siebie? O co chodzi z telefonami i jaką relację ma Undine z mężczyznami? Zbyt wiele wątków zostaje poruszonych i nie zakończonych.

Te tajemnice nie stoją na pierwszym planie. Najważniejsza jest relacja Undine z jej wybrankiem. Christoph jest kompletnie zauroczony Ondyną, aż do punktu w którym wydaje się odrobinę zbyt zaangażowany. Bohater jest zawodowym nurkiem, a ją woda woła z niesamowitą siłą. Morski świat łączy ich w niespodziewany sposób zwłaszcza pod koniec filmu. Paula Beer grająca Undine nadaje fantastycznej postaci coś naprawdę ludzkiego, kruchego i tajemniczego jednocześnie. Nie musiała grać mimiką za dużo, ponieważ jej oczy wyrażały wszystko. Wtedy, gdy uroniła łzę wydawało się to wręcz niepotrzebne. Równie dobrze radził sobie odtwórca roli Christopha, Franz Rogowski. Pomiędzy bohaterami była chemia, ale subtelna i intelektualna. Ich relacja była zmysłowa i bardzo dobrze poprowadzona.

Film jest zrobiony genialnie. Christian Petzold tworzy atmosferę tajemnicy, grozy, a jednocześnie nieśmiałego, nowego romansu. Ważnym elementem były wykłady o historii Berlina, których słuchało się z prawdziwą przyjemnością. Architektura muzeum i ubrania Undine do pracy dodają smaku scenom, które wciągają widza pomimo tematu. Komunistyczne makiety miasta nie wydają się przecież ciekawe. Ale mają w sobie coś niezwykłego, wykłady Ondyny były elementem filmu, który podobał mi się najbardziej. To właśnie historia pałacu w Berlinie w którym mieści się muzeum przemówiła do mnie bardziej niż sceny w jeziorze. Nie powinno tak być biorąc pod uwagę, że woda to miał być ten magiczny element zmieniający rzeczywistość. Muzyka była dobrana doskonale, zarówno ta klasyczna w tle, jak i popowa piosenka ważna dla fabuły. 

Undine jest doskonała na jesienny, deszczowy dzień, gdy nie szukamy dobrego filmu, ale raczej dzieła pełnego klimatu i tajemnic.